Schadebeelden

Van alle bladluizen is de groene perzikluis (Myzus persicae subsp. persicae) de belangrijkste vector van virusziekten onder de bladluizen. Deze bladluis kan minstens 100 verschillende virussen overbrengen en is daardoor terecht zeer gevreesd bij veel telers.

De nimfen en adulten onttrekken voedingsstoffen aan de plant en verstoren de groeihormonenbalans. Hierdoor wordt de groei geremd en ontstaan er afwijkende bladeren of, wanneer de aantasting vroeg in het seizoen optreedt, kunnen jonge plantjes zelfs dood gaan. Door de groeiremming en het afvallen van aangetaste bladeren vermindert de opbrengst,

Plantensap is rijk aan suiker, maar arm aan eiwitten. Hierdoor moeten bladluizen veel sap opnemen om voldoende eiwitten binnen te krijgen. De overtollige suiker wordt door de bladluizen in de vorm van honingdauw weer uitgescheiden, waardoor het gewas en de vruchten kleverig worden. Op de suikers kunnen zwarte roetdauwschimmels (Cladosporium spp.) groeien die de vruchten of siergewassen vervuilen, waardoor deze onverkoopbaar worden. Tevens neemt de fotosynthese van de bladeren af, waardoor de productie daalt.

Het speeksel van de bladluis kan een heftige ‘allergische’ reactie in de plant teweegbrengen, bijvoorbeeld in de vorm van vergroeiingen.

Levenscyclus en uiterlijk van de groene perzikluis

Bladluizen hebben een ingewikkelde levenscyclus, met zowel gevleugelde als ongevleugelde adulten. De bladluizen vertonen ook een grote verscheidenheid in kleur. Bij ongeslachtelijke voortplanting worden de bladluizen geboren als jonge nimfen. Ze beginnen zich meteen te voeden met plantensap en groeien snel. Bij geslachtelijke voortplanting leggen de bladluizen eieren die overwinteren. In kassen planten ze zich ook ongeslachtelijk voort, waarbij onbevruchte levendbarende vrouwtjes steeds nieuwe generaties met vrouwtjes voortbrengen. Bladluizen vervellen vier keer voordat ze het volwassen stadium bereiken. Elke keer blijft er een witte vervellingshuid achter die hun aanwezigheid in het gewas verraadt.

Ongevleugelde groene perzikluizen (Myzus persicae subsp. persicae) kunnen helder groen, lichtgroen, licht geelgroen, grijsgroen, roze of rood van kleur zijn. Ze zijn mat, nooit glimmend. Gevleugelde exemplaren hebben een bruinzwarte kop en borststuk en een geelgroen tot groen of zelfs roodachtig achterlijf. Ze hebben een donkerbruine vlek midden op hun achterlijf en er lopen enkele zwarte dwarsbanden over hun lichaam. Nimfen die zich ontwikkelen tot gevleugelde adulten zijn vaak roze of rood van kleur.